La nueche na que’l violonchelista Nicolai Bostov morrió nun hotel de poca monta, la vida d’Eufrasio, Frasi pa los amigos, programador cultural d’un llugar onde manda la corrupción, va cambiar yá pa siempre. Porque como bien diz la cita de Lucio Anneo Seneca qu’abre la novela «Na adversidá convién munches vegaes tomar un camín atrevíu». Y eso ye lo que fai Frasi ente l’esbarrumbu xeneral de la so vida y de la vida de la población onde se dexa vivir y onde suaña a lo xole con marchar porque nun ye a ello.
Un muertu, una vida económica, social y de pareya en peligru; una sociedá qu’apodrez a cada minutu, onde nada ye lo que paez, nun siendo lo gris del paisaxe y del paisanaxe. Y en medio de too, aquel malditu violonchelista que discurrió en morrer cuando y onde nun había facelo. Y agora, ¿qué, Frasi?
La cafiante muerte de Nicolai Bostov, en palabres del xuráu que la premió, «ye una sátira social con un ritmu narrativu bien llográu que retrata la sociedá asturiana de finales del sieglu xx con humor esperpéntico, y too ello espresao con un rexistru llingüísticu de muncha calidá y naturalidá».
